Կյանքն ու մահը հավերժորեն անհաշտ, իրարամերժ ախոյաններ են: Մահը խլում է, կյանքը՝ վերականգնում: Ընդ որում, մահը գործում է սատանայի ձեռքով, կյանքը՝ մոր միջոցով: Ասվածի մի նոր հաստատումն է երևանաբնակ Ասոյանների ընտանիքի հետ կատարվածը: Երբ 2014թ. հուլիսի 31-ին ԼՂՀ հյուսիսային հատվածում ադրբեջանական կողմից մի նոր դիվերսիա էր կազմակերպվել, դավադիր թշնամին հետ է շպրտվել՝ կրելով շատ լուրջ կորուստներ: Ավա՜ղ, այդ բախման ժամանակ հերոսաբար զոհվել է Ազատ Ասոյանը, որ ԵՊՀ իրավաբանական ֆակուլտետի ուսանող էր: Մեր պետական սահմանների պաշտպանության ժամանակ իր կյանքն է զոհաբերել նաև նրա ծառայակից Արարատ Խանոյանը:
Ազատի առյուծածին մայրը՝ Մանուշակ Ասոյանը, որդու կորստյան ահավոր ցավն իր սրտում, հայրենասեր հայուհուն հարիր վճիռ էր կայացրել՝ մինչև մեկ տարին մի նոր արու զավակ ունենալ՝ ի հիշատակ իր 20-ամյա զինվոր տղայի և ի հեճուկս մահի: Որդին ի՛ր սխրանքը կատարեց, մայրը՝ իր: Ազատի զոհվելուց մեկ տարի չանցած, հուլիսի 7-ին, Մանուշակը լույս աշխարհ բերեց արու մի մանչ: Նրան Նարեկ կոչեցին, որ Աստծո օրհնանքը հովանի լինի հանուն հայրենյաց զոհվածի նորածին եղբորը: Զարմանալի, հրաշալի ժողովուրդ ենք: Ազգովի սգում ենք յուրաքանչյուր մեռնողի համար, ազգովի ուրախանում՝ ամեն մի նոր ծնվողի համար: Եվ բնական է, հայերեն է, մեր մտածելակերպին ու հոգեբանությանը պատշաճող, որ հայկական լրատվամիջոցները հեղեղվել են այս վշտախառն ուրախության մասին տեղեկատվությամբ: Ու քանի որ ես էլ այս ծովի կաթիլն եմ, ցանկանում եմ փոքրիկ խոսքս ավարտել մի քառատողով, որ նվիրում եմ հերոսաբար զոհված Ազատ Ասոյանի հիշատակին, Հայրենիքի համար կորյուններ ծնող նրա Մանուշակ մորը և, իհարկե, նորածին Նարեկին, որ կյանքի խորհրդանիշն է:
Դու աշխարհ եկար՝ մահը հերքելու,
Եղբորդ կիսատ երգը երգելու…
Այդպես է, հայը մեռնում է, հառնում
Եվ նենգ թշնամուց վրեժն իր առնում:
Ռուբեն Գրիգորյան
Դուշման Վարդան 