Արցախյան գոյամարտին ու նրա անմեռ հերոսներին նվիրված բազմաթիվ հատորներ են գրվել, որոնց մեջ` նաև լրագրող Ռուբեն Գրիգորյանի
‹‹Նամակ Եռաբլուրից›› մինի պոեմ – չափածոն / հեղինակն այսպես է բնորոշել իր ստեղծագործությունը/:
Գիրքը Դուշմանի / Վարդան Ստեփանյան / հետմահու զրույցն է մոր` տիկին Զարուհու հետ և կոչ-հրահանգ մեզ` ապրողներիս, որ մեր սրբությունները պինդ պահենք ու անկատար չթողնենք Եռաբլուրում և մյուս սրբավայր դարձած բլուրներում ամփոփված անմահների գործը:
Պոեմի 26 հատվածները խորհրդանշում են Դուշման Վարդանի ապրած տարիները, նրա ոչ սովորական և իսկապես առինքնող կենսագրությունը, նրա որդիական խոնարհումը մոր, հայրենի հողի ու սիրելի ժողովրդի նկատմամբ:
Տիկին Զարուհին որդի է դաստիարակել նախ` հայրենիքի, հետո` ընտանիքի համար, ու Վարդանն ամեն ինչ արել է մոր պատգամներն իրագործելու համար:
Ճիշտ է, այսօր տիկին Զարուհին, որպես մայր, ցավով է խոսում հերոս որդուց թոռնիկ չունենալու մասին: Բայց Վարդանի ու Վարդանների զավակներն են ազատ Հայաստանում, ազատ Արցախում ծնվող բոլոր մանուկները, որոնց երջանկության մասին երազանքն էին փայփայում Արցախյան գոյամարտի մասնակիցները` կին թե տղամարդ, երիտասարդ թե տարիքն առած…
Հողը, երկիրը Հայրենիք են դառնում հերոսների գիտակցված անձնազոհությամբ, և հաղթում են անմահ նահատակները: Այդ հաղթանակն այսօր Արցախն է, մեր երախտագիտությունը հերոսների և հատկապես` նրանց դաստիարակած մայրերի հանդեպ:
Ռուբեն Գրիգորյանի մինի պոեմն այդ երախտագիտության արտահայտություններից է, ապրողներիս ու գալիք սերունդների խոնարհման դրսևորումը մեր արիասիրտ մայրերի ու նրանց քաջազուն զավակների նկատմամբ:
Մարգարիտ Խաչատրյան
Բանասիրական գիտությունների դոկտոր
Գրական թերթ, 27 հունիսի 2014թ.
Դուշման Վարդան 